(Es-savâik-ul-muhrika) kitâbını islâm âlimlerinin en büyüklerinden Ahmed İbni Hacer-i Mekkî yazmışdır. Kendisi 974 [m.1566] târihinde Mekkede vefât etdi. Şâfi’î mezhebinde olup, Ehl-i sünnet müslimânlarının gözbebeğidir. Büyük âlim Seyyid Abdülhakîm-i Arvâsî, onu çok över, (İbni Hacer-i Mekkînin sözleri, yazıları, dört mezhebde de, huccetdir, seneddir) buyururdu. Bu kitâbı iki kısmdır. Birincisinde, Ebû Bekr, Ömer, Osmân ve Ali hazretlerinin hak halîfe olduklarını, üstünlüklerini ve Eshâb-ı kirâmın hepsini sevmemiz, saymamız lâzım olduğunu Âyet-i kerîmelerle ve Hadîs-i şerîflerle isbât etmekdedir. Şî’îlerin Eshâb-ı kirâmın çoğunu kötülediklerini, Ehl-i sünnet mezhebindeki müslimânlara bu yüzden saldırdıklarını, bu sebeble bid’at sâhibi olduklarını, sapık ve yanlış yolda bulunduklarını, islâmiyyete çok zarar yapdıklarını yazmakdadır. Kitâbın ikinci kısmı (Tathîr-ül-cenân) ismi ile meşhûr olup, hazret-i Muâviyenin ve Amr İbni Âs hazretlerinin Eshâbın büyüklerinden olduklarını, islâmiyyete yapdıkları hizmetlerini bildirmekde, Eshâb-ı kirâm arasında olan muhârebeler hakkında çok fâideli ve lüzûmlu açıklamalar yapmakdadır.
« Lügât'a Git