Hazret-i Alî kuyunun yarısına kadar inince, ayağı kayıp kuyuya düşdü. Kuyudan velvele sesleri geliyordu ve bir insanı boğazlarken çıkan sesler gibi sesler işitiliyordu. O sırada hazret-i Alînin sesi işitildi. Allahü Ekber! Allahü Ekber! Ben Allahın kulu ve Resûlullahın kardeşiyim! Su kablarınızı aşağıya salın diyordu. Su kablarını kuyuya saldık. Hepsini su ile doldurdu. Ağızlarını bağladı ve birer birer yukarı çıkardı. Biz birer kab, hazret-i Alî iki kab su alıp, gitdik. Ağaçların arasına gelince, önceki işitdiğimiz sesleri ve hareketleri hiç işitip görmedik. Hiç biri yokdu. Ağaçların arasından çıkmamıza az kalmışdı ki, heybetli bir ses işitdik. Resûlullahı “sallallahü aleyhi ve sellem” ve hazret-i Alîyi “radıyallahü anh” medh eden beytler okuyordu. Hazret-i Alî önümüzden gidiyordu ve şi’r söylüyordu. Resûlullahın huzûruna varınca, hazret-i Alî olanları birbir anlatdı. Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” dönerken duyduğunuz ses, Safâ tepesinden putların şeytânı olan Müs’ıri öldüren Abdüllah adlı cinnînin sesi idi, buyurdular.

• Allahü teâlâ, hazret-i Alî “radıyallahü anh” için güneşi iki kerre batdıkdan sonra geri gönderdi. Birisi, Resûlullahın “sallallahü aleyhi ve sellem” zemânında, diğeri de vefâtından sonra vukû’ buldu.

Ümmü Seleme, Esmâ binti Umeys, Câbir bin Abdüllah ve Ebû Sa’îd-il-Hudrî “radıyallahü anhüm ecma’în” şöyle rivâyet etmişlerdir: Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” bir gün evinde hazret-i Alînin “radıyallahü anh” yanında oturuyordu. O sırada Cebrâîl aleyhisselâm vahy getirdi. Vahyin ağırlığından Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” mubârek başını hazret-i Alînin dizine koydu. Güneş batıncaya kadar o şeklde kaldı. Hazret-i Alî ikindi nemâzını kılmamışdı. Îmâ ile oturduğu yerde kıldı. Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” mubârek başını kaldırdı. Yâ Alî, ikindi nemâzını kıldın mı, buyurdu. Yâ Resûlallah, oturduğum yerde îmâ ile kıldım, dedi. Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” düâ et, Allahü teâlâ güneşi geri çevirsin, nemâzını vaktinde ve ayakda kıl, buyurdu.