Allahü teâlâ, rahmân sıfatı ile, iyi şeyleri, kahhâr sıfatı ile kötü şeyleri yaratmakdadır. Dünyâda iyi, fâideli şeylerle, kötü, zararlı şeyler karışıkdır. Allahü te­âlâ, çok merhametli olduğu için, insanda, iyi işleri kötülerinden ayıran bir kuvvet yaratdı. Bu kuvvete (Akl) denir. Akl da bu ayırma işini tam yapamıyacağı için, Al­lahü teâlâ, kullarına çok acıyarak, bu ayırma işini kendisi yapdı. İyi ve kötü işle­ri ayırarak bunları Peygamberleri vâsıtası ile kullarına bildirdi ve iyi işlerin yapıl­masını emr ve kötülerin yapılmasını yasak etdi. Allahü teâlânın bu emr ve yasak­larına (Din) denildi.

Eflâtun gibi eski yunan felesoflarının ve benzerlerinin bozuk yazıları Îsevîliğe ve Mûsevîliğe karışdı. Bu iki din, ilâhî olmakdan çıkıp, müşriklerin dinleri hâlini alarak zararlı oldu. Muhammed aleyhisselâmın bildirdiği dîne (İslâmiyyet) denir. Dinleri, Allahın gönderdiğine inanmıyan (Kâfir) olur. Abdüllah bin Sebe’ ve benzerlerinin bozuk fikrleri de islâmiyyete karışdırılmak istendi ise de, Ehl-i sün­net âlimleri buna mâni’ oldular. Eshâb-ı kirâm ve Ehl-i sünnet âlimlerinin bulun­duğu yerlerde yaşıyanların aklları, iyiyi-kötüden ayırma işini çok iyi yaparak râhat etdiler. Ortaçağda islâm medeniyyetini kurdular. Bu akllara (Akl-ı selim) denir. Îmânları aynı olan Ehl-i sünnet müslimânlar, ibâdetlerinde başka mez- heblere ayrıldılar. Ehl-i sünnetin dört mezhebi böyledir. Bozuk mezheb uyduran­ların îmânları da bozukdur. Şî’îler ve Vehhâbîler böyledir.

Muhammed aleyhisselâma inanıp da, başka bir Peygambere inanmıyan kimse, buna da inanmamış olur. Çünki, Muhammed aleyhisselâma inanmak için, Peygam­berlerin hepsine inanmak lâzımdır. Müslimânlık, medeniyyete sebeb olmakdadır. Medeniyyet, jet ve elektronik âletler yapmak değil, bunları zulm yapmak için kullanmayıp, insanlara hizmet için kullanmakdır. Avrupada, Amerikada ba’zı fen adamları, dinlerinden uzaklaşınca, başarılı oldu. Müslimân ismini taşıyan ba’zı ahmaklar, islâmiyyetden uzaklaşınca başarısız oluyor. Bunun sebebini iyi an­lamalıdır.

Bismillâhirrahmânirrahîm.

Yâ Allah, yâ Allah, yâ Allah, yâ Rahmân, yâ Rahîm. İlâhî! Bi hakkı Muhammedin “aİeyhisselâm” igfir lî ve liebî Sa’îd efendi Lofcavî ve liümmî Âişe hanım ve liebnâî ve benâtî ve liceddî ve liesâtizetî seyyid Abdülhakîm-i Arvâsî elmerhûm senete 1943 fî karyeti Bağlûm min kurâ Ankara ve seyyid Fehîm-i Arvâsî ve seyyid Tâhâ-i Hakkârî ve Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî “rıdvânullahi teâlâ aleyhim ecma’în” ve lil-mü’minîne vel mü’minât vel müslimîne vel müslimât elahyâi minhüm vel emvât birahmetike yâ erhamerrâhimîn. Velhamdülillahi Rabbil âlemîn. Âmîn! Hüseyn Hilmi bin Sa’îd İstanbûlî gafarallahü teâlâ lehü ve li âlihi ve ümmehâtihi ecma’în.

TEVHÎD DÜÂSI

Yâ Allah, yâ Allah. Lâ ilâhe illallah Muhammedün Resûlullah. Yâ Rahmân, yâ Rahîm, yâ afüvvü yâ Kerîm, fa’fü annî verhamnî yâ erhamerrâhimîn! Teveffenî müslimen ve elhıknî bissâlihîn. Allahümmagfirlî ve li-âbâî ve ümmehâtî ve li âbâ-i ve ümmehât-i zevcetî ve li-ecdâdî ve ceddâtî ve li-ebnâî ve benâtî ve li-ihvetî ve ehavâtî ve li-a’mâmî ve ammâtî ve li-ahvâlî ve hâlâtî ve li-üstâzî Abdülhakîm-i Arvâsî ve li kâffetil mü’minîne vel-mü’minât. “Rahmetullahi teâlâ aleyhim ecma’în.”