Kudüsdeki Mescid-i Aksânın yıkılması ve buradaki hakîkî Îsevîlerin diğer yehûdîlerle berâber mîlâdın 70. senesinde, Kudüsden kovulmaları, Îsevîlik için, bir dahâ kendini toparlıyamadığı bir darbe olmuşdur.

Burada zikre şâyan bir husûs da, Pavlosun dâimâ havârîlerin birçoğu ile geçinemediği, onlarla münâkaşa etdiğidir. Pavlos, bütün hıristiyanların en büyük hıristiyan azîzi dedikleri, Petrusa karşı çıkmışdır. Bunu Galatyalılara yazdığı mektûbun, ikinci bâbının onbirinci âyetinde açıkca kendisi de bildirmişdir. Onüçüncü âyetinde ise, Barnabası riyâkârlara aldanmakla suçlamışdır. Hâlbuki Barnabas, Havârîler arasında en çok sevdiği kimse idi. A’mâl-i rusülün (Resûllerin işleri) onbeşinci bâbının sonunda bildirildiğine göre, Barnabas Yuhannâyı da yanlarına alıp, diğer şehrlerdeki nasrânîleri ziyârete gitmeği teklîf etmiş, Pavlos buna karşı çıkmışdır. Barnabas ile Pavlos arasında şiddetli münâkaşa olmuş ve Pavlos, Barnabası da terk etmişdir.

Pavlosun hayâtı, sözleri iyice incelenirse, dâimâ Havârîleri kötüleme, onlara karşı çıkma ve onları gözden düşürme gayretleri açıkca görülür. Pek çok hıristiyan papaz, Pavlosu hıristiyanlığın tek kurucusu kabûl etmişdir. Çünki bu papazların iddiâlarına göre, Îsâ aleyhisselâm ve Havârîleri îmân ve ibâdet bakımından yehûdîliğe, ya’nî Mûsâ aleyhisselâmın şerî’atine bağlı kalmışlardır. Pavlos buna karşı çıkmış, yehûdîlik ile hıristiyanlığı temâmen birbirinden ayırmış, yehûdîlikdeki bütün ibâdetleri terk etdirmiş, böylece Îsâ aleyhisselâmın ve Havârîlerin bildirdikleri dînin hilâfına bir din ortaya çıkmışdır. Bu din, Havârî Petrusun, teblîg etmeğe çalışdığı nasrânîliğin dışında, Pavlosun fikrleri doğrultusunda teşekkül eden bir din oldu. Bu bildirdiklerimize iftirâ diyen papazlar, Pavlosu, hıristiyan (Azîz)i kabûl etmekdedirler. Hattâ, Pavlosun yazdığı mektûblar (Kitâb-ı mukaddes)in (Ahd-i cedîd) kısmının sonunda, kudsî kitâbın bir kısmını teşkîl eder. Lukanın yazmış olduğu (A’mâl-i rusül) kısmı, Pavlosun hâl tercemesidir. Ayrıca Pavlosun yazdığı mektûblar da düşünülürse, (Mukaddes kitâb)da Pavlosa ayrılan yerin, dört İncîle ayrılan yerden az olmadığı görülür. Pavlosun bu mektûblarında bildirdiği şeylerin çoğu, hıristiyanlığın îmân esâslarını teşkîl etmişdir. Meselâ, (Günâh, rûh ve beden için ölüm, Âdem aleyhisselâmın yasak olan meyveden yimesi ile başladı. Âdem aleyhisselâmın neslinden gelen bütün insanlar, bu günâh pisliğine bulaşmış olarak dünyâya geldiler. Tanrı, kendi cevherinden olan biricik oğlunu yeryüzüne gönderdi ve Âdem aleyhisselâmdan beri gelen günâhdan kurtardı), akîdesi bunlardandır.