Abdüllah ibni Adînin bildirdiği, Münâvîde yazılı hadîs-i şerîfde, (Ebû Bekrle Ömeri sevmek îmândandır. Onlara düşmanlık münâfıklıkdır) buyuruldu. İmâm-ı Tirmüzî buyuruyor ki, Resûlullahın yanına bir cenâze getirildi. Nemâzını kılmadı ve, (Bu adam Osmâna düşman idi. Onun için, Allahü teâlâ da, buna düşmandır) buyurdu. Tevbe sûresinin yüzbirinci âyetinde meâlen, (Muhâcirlerin ve Ensârın önce îmâna gelenlerinden ve Onların yolunda gidenlerden Allah râzıdır. Onlar da Allahdan râzıdırlar. Allah, Onlar için Cennetler hâzırladı) buyuruldu. İlk üç halîfe, önce îmâna gelenlerdendir. Hazret-i Mu’âviye ile Amr ibni Âs da, Onların yolunda olanlardandır. Bu din büyüklerine dil uzatanlar, âyet-i kerîmeye ve hadîs-i şerîflere karşı gelmiş oluyorlar. Âyet-i kerîmeye ve hadîs-i şerîfe karşı gelen, dinden çıkar, kâfir olur. Müslimân olduğunu açıklarsa, münâfık veyâ zındık olduğu anlaşılır.
6— (Diğeri acûze kadın Safvân ile yaşadığı çöl aşkını gerdanlık gaybı behânesi ile örtmeğe çalışıyor. Diğer tarafdan da, boşanma sebebini hazret-i Alîye yüklüyor. Böylece, Cemel vak’ası doğuyor) diyor.
Mecmû’a, burada mü’minlerin annesi, Resûlullahın sevgili zevcesi olan Âişe-i Sıddîka “radıyallahü teâlâ anhâ” hazretlerine, hayâsızca saldırmakdadır. Hadîs âlimlerinden Abdülhak Dehlevî hazretleri, (Medâric-ün-nübüvve) kitâbında bakınız ne buyuruyor:
Âişe-i Sıddîka “radıyallahü teâlâ anhâ” hazretlerinin fazîletleri, üstünlükleri, sayılamıyacak kadar çokdur. Eshâb-ı kirâmın fıkh âlimlerindendi. Çok fasîh ve belîğ konuşurdu. Eshâb-ı kirâma fetvâ verirdi. Âlimlerin çoğuna göre, fıkh bilgilerinin dörtde birini hazret-i Âişe haber vermişdir. Hadîs-i şerîfde, (Dîninizin üçde birini Humeyrâdan öğreniniz!) buyuruldu. Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem”, hazret-i Âişeyi çok sevdiği için, Ona (Humeyrâ) derdi. Eshâb-ı kirâmdan ve Tâbi’înden çok kimse, hazret-i Âişeden işitdikleri hadîs-i şerîfleri haber vermişlerdir. Ürvetübni Zübeyr hazretleri buyuruyor ki, Kur’ân-ı kerîmin ma’nâlarını ve halâl ve harâmları ve Arab şi’rlerini ve neseb ilmini, hazret-i Âişeden dahâ çok bilen kimse, görmedim. Resûlullahı medh eden şu iki beyt, hazret-i Âişenindir:
Ve lev semi’û ehl-ü Mısre evsâfe haddihî,
Lemâ bezelû fî sevm-i Yûsüfe min nakdin.
Levîmâ Zelîhâ lev reeyne cebînehû
Le âserne bil-kat’il kulûbi alel eydi.